Yıllar önce izlediğim bir film vardı…
Filmin adı:
“ölüme yalnız gidilir”…
Yaşamımda ki her saniye unutamadığım,
anlamını iliklerime kadar hissettiğim,
muhteşem bir filmdi…

***
Davranışlarımdaki aşırılıklarda,
hırslandığımda,
acımasızlaştığımda,
menfaat peşinde koştuğumda,
beni dizginleyen bir cümleydi...
evet,
“kötülüklere dur” anlamına gelen mesajdı bu…

***
Hastanede yatan bir hastanın en çok istediği şey,
bir yakının kendisini ziyaret etmesidir…
Depremde göçük altında kalan mağdur,
ilk insan sesi duymak ister…
Yolunu kaybeden biri,
ilk gördüğü kişiye kırk yıllık arkadaşı gibi özlemle sarılır…

***
Bu duygularla yazımı yazarken bir an için şunu düşündüm:
Etrafınızdaki kalabalıklar,
gözünüzü yumduğunuzda bir anda kaybolur,
sadece iki kirpiği birleştirmek bile buna yeterlidir.
Aynı anda kulağınızı da pamukla tıkadığınızda,
sessiz ve karanlık bir dünya ile karşılaşırız…

***

Etrafımızda o kadar çok kalabalık vardır ki,
o kalabalığın içerisinde yalnız kalacağımızı düşünmeyiz.
Aslında etrafımızda hiç kimse yoktur.
Ve,
bizler,
Bu dünya düzeninde;
hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için,
yarın ölecekmiş gibi yine dünya için yaşarız….
Milyarlarca insanın yaşadığı dünyada,
ölüme yalnız gidildiğinin farkında olmadan…