Arkası - önü bahçe 3 katlı bir evimiz vardı…

Keçiören, Uyanış’ta…

Meyvelerini dalların taşıyamadığı…

Boyları çatıya ulaşmış ağaçlarımız vardı…

*

İğde kokusu tüm mahalleye yayılırdı bahçemizden…

Vişne’miz…

Kiraz’ımız vardı…

*

Ağaçlara çıkıp, yemenin keyfini yaşardık…

*

Yeşilliğin şenliğine şahit olurduk, her gün…

Ve…

Ve etrafında karınca gibi;

bir o yana, bir bu yana koşuşturan çocuklara…

*

Dağıtırdı babam;

Kirazı, elmayı, iğdeyi…

Çoğu zaman biz bile komşulardan daha az yerdik…

*

Babam…

İki günde bir suyu kesilen mahallenin,

Bidonlarını toplar,

kamyonuyla su taşırdı…

Karşılık beklemeden…

*

Sıkıntılarımız çoktu…

Ama…

Ama her şeye rağmen mutluyduk…

*

Cep telefonumuz yoktu…

Televizyonumuz siyah beyaz ve tek kanaldı…

Hiç sorun değildi bizim için…

*

Çünkü çelik çomağımız,

Saklambacımız vardı…

*

Şimdi…

Şimdi ise yok ettik,

Birlikte vakit geçirmeyi…

Oynamayı…

*

Aşkı…

Dostluğu…

Yardımlaşmayı gömdük hiç çıkarmacasına…

*

Bahçesine daldığımızda…

Bizi kovalayan…

Yakaladıktan sonra ,

kendi elleriyle “meyve veren”

sakallı dedelerimiz bile yok artık…

*

Teknoloji geldi…

Sosyal paylaşım geldi…

Ama…

Bunlarla birlikte…

Yüzümüzdeki gülücükler…

Hasretlikler…

Kavuşma zevkimizde gitti be abi…

*

Betondan artık birbirimizi göremez olduk…

*

Mutluluğumuz bitti …

Gitti be abi…