Bakarsınız,

Duvara, onun rengine…

Denize bakarsınız,

Ormana, ağaca bakarsınız.

Gökyüzüne, yıldızlara bakarsınız…

*

Ağlayan çocuğa,

Koşan kediye,

Uçan kuşa bakarsınız…

*

Bakarsınız insanlara;

Açına, tokuna.

Eğlenenine, sakatına…

*

Peki görür müsünüz, görür müyüz ?

Duvara ve boyasına bakarken,

o’nu tutan atomların varlığı bizi ilgilendirir mi?

Denize bakarız içinde bir dolu hikayeyi umursamadan.

Ağacı odun sanırız, akıttığı gözyaşını bilmeden…

Gökyüzünün muhteşemliğini bile algılayamayız.

*

Ağlayan çocuğa sadece ağlayan,

Kediye koşan,

Kuşa uçan olarak bakarız.

*

500 Km. yol yürüyüp,

Bir damla su bulana bakar,

“yazık acıkmış” deriz…

500 Km.yi hissetmeden…

*

Birinin eline çocuk verirsiniz emanet gibi tutar.

Birileri için lezzetin adı “kan”dır…

Bir başkası yanında kim var görmez…

*

İşte Tayyip Erdoğan farkı burada ortaya çıkar:

Kucağına verdiğiniz çocukla kalbiyle iletişim kurar…

Karşısındakinin gözünün içine bakar,

kızmak ya da sevmek için…

El sallarken insanlara, birebir iletişime girer…

Bazıları gibi,

bir gözü karşısındakinde, diğeri kamerada değildir.

*

Sinirlenir…

Güler..

Ağlar….

Her mimik hareketi aslına uygundur…

Dün annesine ağladığında olduğu gibi…

*

İşte bakmakla görmek arsındaki fark…

Erdoğan hem bakar, hem görür.

İnsan sarrafı olan herkes bunu anlar…

Sonuç olarak diyeceğim;

Bakmak göz işi,

Görmek kalp işidir…

*

Bir değerli insanı kaybettik,

Allah rahmet eylesin, “başınız sağolsun başbakanım”…